Αγαπητοί Φίλοι
Τον τελευταίο καιρό όλοι μιλάμε για την αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας.
Για να φτάσουμε όμως να μιλήσουμε γι’ αυτό, πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε.
Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται σε φίλους, σε συναδέλφους, σε γείτονες, σε συμπολίτες, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα.
Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς στα προβλήματα, αν δεν βάλουμε κανόνες στη ζωή μας, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα.
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση.
Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτους εμάς, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Αλήθεια πόσο υποκριτές είμαστε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν;
Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν στο σπίτι μας.
Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα έλεγε κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει, φαγητό να φάει και πεθαίνει το παιδί του από ασιτία, αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση;
Τον τελευταίο καιρό όλοι μιλάμε για την αντιμετώπιση της κρίσης που περνά η χώρα μας.
Για να φτάσουμε όμως να μιλήσουμε γι’ αυτό, πρέπει πρώτα να διαγνώσουμε για ποια κρίση μιλάμε.
Έχω διαπιστώσει επιχειρώντας να επικοινωνήσω όλα αυτά τα χρόνια με τους άλλους, ότι το πρόβλημα επικοινωνίας που παρατηρείται σε φίλους, σε συναδέλφους, σε γείτονες, σε συμπολίτες, ξεκινάει από το ότι οι άνθρωποι λέγοντας τις ίδιες λέξεις εννοούμε διαφορετικά πράγματα.
Έτσι, αν δεν δώσουμε ορισμούς στα προβλήματα, αν δεν βάλουμε κανόνες στη ζωή μας, είναι δύσκολο να φτάσουμε τελικά στο συμπέρασμα.
Ο δυτικός κόσμος την τελευταία διετία και οι Έλληνες τον τελευταίο χρόνο ανακαλύψαμε ότι υπάρχει μεγάλη οικονομική κρίση.
Το κυρίαρχο συναίσθημα είναι η αγωνία μας, με πρώτους εμάς, για το πως θα αντιμετωπίσουμε την κατάσταση.
Αλήθεια πόσο υποκριτές είμαστε;
Όταν όλα αυτά τα χρόνια της δικής μας ευμάρειας πέθαιναν κυριολεκτικά εκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο κάθε χρόνο από πείνα και δίψα, που ήμασταν;
Απλά τότε δεν μας αφορούσε, γιατί δεν ήταν στο σπίτι μας.
Τότε δεν μίλαγε κανένας μας για κρίση, γιατί η Ελλάδα ήταν μέσα στις 25 πλουσιότερες χώρες του κόσμου.
Και κει, στις χώρες του αποκαλούμενου τρίτου κόσμου ( ονομασία και αυτή) μιλάμε για θάνατο όχι για το αν θα έχουμε λιγότερα κινητά ή αυτοκίνητα.
Αλήθεια έχετε αναρωτηθεί τι θα έλεγε κάποιος υπήκοος χώρας που δεν έχει νερό να πιει, φαγητό να φάει και πεθαίνει το παιδί του από ασιτία, αν επισκεπτόταν ακόμη και σήμερα την Ελλάδα, τον πηγαίναμε σπίτι μας, του δείχναμε τα υπάρχοντά μας, και του λέγαμε ότι περνάμε μεγάλη οικονομική κρίση;
Φίλοι μου ο "πόλεμος" είναι αναπόφευκτος και πολύ κοντά....
Σε μια προετοιμασία για τον επικείμενο πόλεμο, ΠΡΩΤΑ ετοιμάζω τον εαυτό μου, τα όπλα μου, τις όποιες δυνάμεις μου και μετά ρίχνομαι στον πόλεμο αποφασισμένος να νικήσω.
Περιμένω λοιπόν, να δω πόσους αποφασισμένους θα συναντήσω την ώρα εκείνη.!
Για τους Λεωνίδες μιλάω, όχι για τους Εφιάλτες.
1 σχόλιο:
Δίνεις μια διάσταση, που πολύ λίγοι συμπολίτες μας μπορούν να αντιληφθούν. Εκτιμώ όμως, από τον λίγο καιρο που σε διαβάζω, ότι αυτοί σε ενδιαφέρουν και όχι οι Α-λλοι...
Δημοσίευση σχολίου