ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ

HELL  IS  EMPTY  AND  ALL  THE  DEVILS  ARE  HERE

Πέρασαν κιόλας  2  μήνες του καινούργιου έτους και όμως το θέατρο παραλόγου στην ελληνική πολιτική σκηνή συνεχίζεται, ενώ η παρέλαση του λαϊκισμού καλά κρατεί. Και εξηγούμαστε:

Ο προς αποχώρηση πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ., Γιώργος Παπανδρέου, από την Κόστα Ρίκα, μας λέει ότι το οικονομικό μοντέλο των συντηρητικών κυβερνήσεων ανά την υφήλιο απέτυχε. Σώπα;! Σοβαρά; Κι εμείς που νομίζαμε ότι διανύουμε περίοδο τροφαντών αγελάδων. Όταν το αυτονόητο αγγίζει τα όρια του γελοίου, τότε συγγνώμη, αρχίζουν τα γέλια μετά δακρύων. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση τα νεύρα μας είναι χάλια μαύρα, ενώ τα καλαμπούρια με την λογική είναι απαγορευτικά πλέον. Από διαπιστώσεις έχουμε πήξει. Όχι μόνο από τον Γ. Παπανδρέου, αλλά συνολικά από τα πρωτοκλασσάτα στελέχη του πάλαι ποτέ κινήματος. Προτάσεις κανείς; Έτσι για δείγμα. Εδώ που έχουμε φτάσει, μάλιστα, το αυτομαστίγωμα μερικών Υπουργών, δεν αρκεί για να πείσει τον μέσο Έλληνα ότι έγινε το καλύτερο δυνατό στις παρούσες συνθήκες, ιδίως όταν εκ του αποτελέσματος είναι ηλίου φαεινότερο ότι έγινε ‘μια τρύπα στο νερό’.

 Ο πρόεδρος της Ν.Δ. και εν δυνάμει πρωθυπουργός, από την άλλη, επισκέπτεται την Ρωσία του Πούτιν, με τον τελευταίο να δηλώνει ότι ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα λιμάνια της Ψαροκώσταινας. Αλήθεια μήπως θυμάται ο κ. Σαμαράς την τελευταία φορά που φλέρταρε με τους Ρώσους ο προκάτοχός του στην προεδρεία της ΝΔ, τι έγινε; Αν πάσχει από επιλεκτική αμνησία, ας του υπενθυμίσει κάποιος, σας εκλιπαρώ και ας του αποσαφηνίσει, επί την ευκαιρία, ότι στην παρούσα φάση που Ευρωπαίοι και Αμερικανοί βάζουν πλάτη, μην πω τίποτε χειρότερο, για την επίλυση του ελληνικού προβλήματος, τα κόρτε με το Κρεμλίνο προκαλούν τριγμούς και αναταράξεις, με θύμα πρωτίστως την ελληνική εξωτερική πολιτική και στις δυο πλευρές του Ατλαντικού. Εκτός κι αν στη Ν.Δ. πιστεύουν ότι εξωτερική πολιτική είναι να συνομιλείς ώρες επί ωρών με τον Πατριάρχη Μόσχας, ο οποίος έχει, ανά διαστήματα, εγείρει θέματα τόσο για το Οικουμενικό Πατριαρχείο, όσο και πιο πρόσφατα για το Άγιον Όρος, προκαλώντας την άμεση αντίδραση του Ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών και του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Ωραίους φίλους μας προτείνει ο κ. Σαμαράς, με τους Ευρωπαίους εταίρους εντωμεταξύ να αντιλαμβάνονται ότι όχι απλά είναι κατώτερος των περιστάσεων μετά τις επιστολές και τα ήξεις αφήξεις, αλλά και επιπόλαιος.

Η κυρία Παπαρήγα, πάλι, το βιολί-βιολάκι, με καθημερινές σχεδόν δηλώσεις εναντίον της Δημοκρατικής Αριστεράς που φαίνεται να παίρνει την πρωτοκαθεδρία του Κ.Κ.Ε. στους αριστερούς ψηφοφόρους. Η ανησυχία για τα ‘ψηφαλάκια’ στον Περισσό είναι περισσότερο από έκδηλη και μάλλον σε αναντιστοιχία με το πάλαι ποτέ κλισέ-σλόγκαν των κομμουνιστών και όχι μόνο: «Ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά». Προφανώς ξεχνά, ιδίως όταν κάποιος πρόκειται να του ‘υφαρπάξει’ θέσεις στη Βουλή. Ειλικρινά είναι απορίας άξιο πως το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδος, αντί να ασχολείται με τη Ν.Δ. και τον ΛΑ.ΟΣ., που είναι και οι ιδεολογικοί του εχθροί όπως διατυμπανίζει, επικεντρώνει τα βέλη του σε ένα κόμμα παρόμοιας ιδεολογικής προέλευσης. Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα δεν πάσχει μόνο στα δεξιά, αλλά και στα αριστερά.

Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α., από την άλλη πλευρά, θεωρεί τις διαπραγματεύσεις για το PSI, ξεπούλημα της Ελλάδας σε τιμή ευκαιρίας, ενώ πιστεύει ότι μια στάση πληρωμών δεν είναι δα και τόσο κακό πράγμα. Κύριε Τσίπρα, δεν θέλω να σας απογοητεύσω, αλλά ούτε και ο Τσάβες θα συμφωνούσε μαζί σας ως προς το τελευταίο. Σας λέει κάτι αυτό; Ας ελπίσουμε, κάποια στιγμή, σύντομα αν γίνεται, ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α.  να βγει από την αφάνεια της πλήρης άρνησης της οικονομικής πραγματικότητας και επιτέλους να επιστρέψει στο ευρωπαϊκό του σπίτι που τόσο ανεύθυνα, τελευταία, πετροβολεί με την πρώτη ευκαιρία. Όχι τίποτε άλλο, αλλά μερικοί πλέον, έχουμε φθάσει να αναρωτιόμαστε, ποια είναι ακριβώς η διαφορά ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και Κ.Κ.Ε., πέραν του νομοσχεδίου για τα ναρκωτικά. Προς το παρόν, αν κρίνουμε από την ρητορεία των στελεχών αμφοτέρων των δυο κομμάτων, ουδεμία.

Η Δημοκρατική Συμμαχία, βέβαια, αν και μας παρουσίασε, λίαν προσφάτως, συγκεκριμένες προτάσεις διεξόδου από την κρίση, αδυνατεί να πείσει το φιλελεύθερο κέντρο και αν γίνονταν αύριο εκλογές, μάλλον δεν θα ’χε κοινοβουλευτική εκπροσώπηση, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις. Λογικό. Όταν αρκείσαι μόνο στην αρνητική κριτική εναντίον όλων των πολιτικών κομμάτων, όπως κάνει και το Κ.Κ.Ε., τότε μην περιμένεις να σε δούνε ως τον Ρομπέν των Δασών. Πόσο μάλλον όταν υπάρχουν κι άλλοι που ‘σφυρίζουν’ παρόμοια, στην ίδια κιόλας ιδεολογική δεξαμενή ψηφοφόρων που πρωτίστως απευθύνεσαι.

Η Δημοκρατική Αριστερά, από την άλλη, αφού συντάχθηκε –πρόσκαιρα θέλουμε να πιστεύουμε- με τις δυνάμεις της δραχμής και είδε τα ποσοστά της να ανεβαίνουν με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, μας ‘ανακοίνωσε‘, δια στόματος Φώτη Κουβέλη, ότι δεν «είναι η κολυμβήθρα του Σιλωάμ και δεν θα λειτουργήσει αναπαραγωγικά για παλαιά πρόσωπα που έχουν εξαντλήσει τα όρια της πολιτικής τους δράσης». Μακάρι. Αν και η πολιτική δεν είναι μόνον πρόσωπα, αλλά πρωτίστως προτάσεις και αποφάσεις σε κρίσιμες χρονικές περιόδους. Και ως προς το τελευταίο η αυτοαποκαλούμενη και ως υπεύθυνη αριστερά, δυο φορές (Νομοσχέδιο για την Παιδεία, ψήφος στην κυβέρνηση Παπαδήμου) απώλεσε την εμπιστοσύνη που της είχαν δείξει αρχικά κάποιοι από την ανανεωτική αριστερά. Στο τέλος της ημέρας, οι πράξεις μετράνε και όχι τόσο οι προθέσεις κ. Κουβέλη.

Ο ΛΑ.ΟΣ.,τέλος, πότε το παίζει σωτήρας του έθνους και πότε Πασιονάρια της ηθικής. Τα ακροδεξιά αντανακλαστικά, όμως, δύσκολα, καμουφλάρονται, κ. Καρατζαφέρη. Τα αναγνωρίσαμε σε όλο τους το μεγαλείο τόσο με τις αναφορές του κ. Βορίδη περί διαζυγίων, όσο και με τα λεκτικά πυροτεχνήματα του κ. Γεωργιάδη για την πληθώρα μεταναστών στις φυλακές. Ενώ τελευταίο διαμαντάκι στην παρέλαση του ακροδεξιού, μην πω τίποτε χειρότερο, παραληρήματος ήταν οι δηλώσεις του κ. Πολατίδη για τον Θόδωρο Αγγελόπουλο: «Έδωσε τη δική του οπτική. Δεν ήταν η οπτική της Ελλάδας. Ήταν η οπτική ενός συγκεκριμένου ακραίου τμήματος της διεθνιστικής και κοσμοπολίτικης αριστεράς, ειδικά μετά το 1990». Προφανώς για τον κ. Πολατίδη, η διεθνής δημοσιογραφική, πολιτική, καλλιτεχνική κοινότητα, που κατέτασσε τον μεγάλο αυτό δημιουργό ως υπόδειγμα Έλληνα καλλιτέχνη με προσφορά στον παγκόσμιο πολιτισμό, ανήκει αποκλειστικά στον χώρο της άκρας αριστεράς… Τι να πει κανείς; Τελικά είχε δίκιο ο Ernst Fischer (αν δεν κάνω λάθος) που έλεγε: «Μέσα στο μπουμπουνητό της βλακείας, βουβαίνεται η λογική…». Όντως, έχουμε τον ΛΑ.ΟΣ. να μας το υπενθυμίζει με την πρώτη ευκαιρία, την στιγμή μάλιστα που η Ελλάδα φτώχυνε ακόμη περισσότερο πολιτιστικά και πνευματικά με τον θάνατο του σκηνοθέτη «της Ελλάδας της ομίχλης, της βροχής, του χιονιού και της συννεφιάς, αντίστιξη στον Ελύτη», όπως πολύ εύστοχα σχολίασε φίλος σε γνωστό χώρο κοινωνικής δικτύωσης.

Σε τελική ανάλυση, ενώ η χώρα βρίσκεται μια σπιθαμή πριν το βήμα στο κενό, για την ακρίβεια στο χάος, οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου είναι τόσο προσκολλημένες στο ίδιο μοτίβο ανούσιας πολιτικής αντιπαράθεσης που ώρες-ώρες αναρωτιέμαι αν η πρόταση του αντιπροέδρου της γερμανικής κυβέρνησης για επίτροπο με μεταβίβαση κυριαρχίας επί του εθνικού προϋπολογισμού δεν είναι δα και τόσο κακή ιδέα. Ναι, είναι εκνευριστικό να σου λένε ότι τα ’χεις κάνει μαντάρα και ότι το κουμάντο στην χώρα σου μπορεί να το κάνουν άλλοι, εκ του μακρόθεν. Όμως είναι ακόμα πιο ενοχλητικό, να είσαι 25 ετών και να παρακολουθείς τις δυνάμεις της αδράνειας και του οπισθοδρομισμού σε συνδυασμό με τις συντεχνίες και τους οπαδούς της ηθικολογίας να σαρώνουν τον πολιτικό και κοινωνικό διάλογο με τα γνωστά μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Δυστυχώς έχω πολύ περισσότερη εμπιστοσύνη σε έναν Γερμανό, από ότι σε έναν Έλληνα πολιτικό.

Όχι, δεν έχουμε χάσει την ελπίδα, όμως γνωρίζουμε ότι χωρίς πολιτική βούληση και σχέδιο, δουλειά δεν γίνεται. Θα έρθουν οι πολυπόθητες εκλογές για τον κ. Σαμαρά και με βάση το νόμο Παυλόπουλου, θα βρεθούμε πάλι χωρίς κυβέρνηση. Και το ερώτημα που προκύπτει και που όλοι προσπαθούν να αποφύγουν, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, είναι ποιος θα συνεργαστεί με ποιον; Η Ν.Δ., θα συνεργαστεί με τον ΛΑ.ΟΣ. για παράδειγμα; Πολύ πιθανό. Στο σενάριο αυτό, όμως, θα αποφύγουμε –θεωρητικά- το βήμα προς το γκρεμό, όχι όμως και το βήμα προς τα πίσω. Σύμφωνα με τον κ. Σαμαρά, τις ευλογίες του κ. Καρατζαφέρη και το σιγοντάρισμα του Δικτύου 21, πρώτες προτεραιότητες του, όταν γίνει πρωθυπουργός θα είναι, κατά δήλωσή του:
• Να αλλάξει τα βιβλία Ιστορίας Α/θμιας και Β/θμιας Εκπαίδευσης (προφανώς το Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια θα επιστρέψει καμουφλαρισμένο, με ότι συνεπάγεται αυτό)
• Να καταργήσει το καινούργιο μεταναστευτικό νόμο (σίγουρα το «Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι», θα γνωρίσει μεγάλες δόξες)
• Να καταργήσει το καινούργιο νομοσχέδιο για τα ναρκωτικά (επιστροφή στο προηγούμενο μοντέλο που τόσα χρόνια έχει οδηγήσει κοσμάκη και κοσμάκη στην εξαθλίωση, χιλιάδες νέους στον θάνατο)

Μια ‘πανδαισία’ δηλαδή. Άσε που οικονομικά δεν είναι βέβαιο ότι θα πάμε προς μια πιο φιλελεύθερη κατεύθυνση. Στην απελευθέρωση επαγγελμάτων ήδη ‘τζινάει’ η λαϊκή Δεξιά του κ. Μαρκόπουλου. Άλλωστε, όπως πολύ σωστά τονίζει και η Σώτη Τριανταφύλλου: «η Ν.Δ. δεν πρόκειται για ‘ευρωπαϊκό, «αστικό» κόμμα, αλλά για βαλκανικό σχηματισμό που προσπαθεί να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των (λιγοστών) πλουσίων χωρίς να προσβάλλει το αίσθημα των (πολλών) φτωχών. Σήμερα η μικρή σε μέγεθος και σαθρή σε υφή ελληνική αστική τάξη δεν εκπροσωπείται από τη Ν.Δ., η οποία φαίνεται πιο κοντά σ’ έναν παρδαλό πληθυσμό μικρομεσαίων επιχειρηματιών, αεριτζήδων, εισοδηματιών και παιδιών των παιδιών των δοσίλογων του πολέμου, ήτοι μιας γαλάζιας γενιάς χωρίς ευρωπαϊκό ήθος». Σκληρά λόγια μεν, αληθινά δε. Σε συνδυασμό, μάλιστα, με τα ακροδεξιά στοιχεία του ΛΑ.ΟΣ. θα βιώσουμε ταμπού και διαχωρισμούς των προηγούμενων δεκαετιών, που η Ευρώπη συνολικά θεωρεί αδιανόητα έως και απάνθρωπα.

Ένα άλλο σενάριο λέει για συνεργασία ΣΥ.ΡΙΖ.Α., ΔΗΜ.ΑΡ., Κ.Κ.Ε. Χλωμό έως αδύνατο, το κόβω. Το Κ.Κ.Ε. δεν επιθυμεί τη συνεργασία, πόσο μάλλον τον κυβερνητικό θώκο, οπότε αποκλείεται να αποτελέσει μέρος κάποιας λύσης. Ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. έχει αποκτήσει πλέον παρόμοια αντιευρωπαϊκή ατζέντα με το Κ.Κ.Ε., οπότε πώς στα κομμάτια θα συμφωνήσει με την ΔΗΜ.ΑΡ. ; Πιο εύκολα θα συνεργαζόταν με το ΚΚΕ μ-λ, παρά με τους πρώην συντρόφους του.

Αριστερό μακελειό δηλαδή. Αποτέλεσμα; Μηδέν εις το πηλίκον.

Ένα τρίτο σενάριο θα ήταν να συνεργαστεί η ΔΗΜ.ΑΡ. με το ΠΑ.ΣΟ.Κ. και τους Οικολόγους (αν μπουν στη Βουλή). Και εδώ, όμως, προκύπτουν πολλά ερωτήματα και κενά. Με ποιο ΠΑ.ΣΟ.Κ. ακριβώς θα συνεργαστούν, οι προαναφερθέντες; Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει σαφής ιδεολογική τοποθέτηση, ούτε καν πρόγραμμα, πόσο μάλλον ηγέτης στο εν λόγω κόμμα. Είναι όλα στον αέρα. Γι’ αυτό και τα ποσοστά του κατρακυλάνε κάθε μέρα. Άσε που μεγάλο μέρος του εκλογικού σώματος, θεωρεί το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα όχι μόνο μέρος του παλιού και σάπιου πολιτικού συστήματος, αλλά ως τον κύριο υπεύθυνο της οικονομικής ανέχειας και της ηθικής απαξίωσης της ελληνικής κοινωνίας. Μεγάλο στοίχημα, λοιπόν, για τον κ. Κουβέλη με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα. Άσε που το λαϊκό ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα δυσκολευτεί ιδιαίτερα να αποδεχτεί τους νεωτερισμούς στην εξωτερική πολιτική που προτείνουν οι Οικολόγοι. Εκεί κι αν θα γελάσει το παρδαλό κατσίκι. Εκτός κι αν βάλουν όλοι αρκετό νερό στα κρασί τους και επικεντρωθούν στο δίλημμα: ή εμείς με όλες μας τις αδυναμίες ή η λαϊκή δεξιά με την ακροδεξιά στην κυβέρνηση. Τότε, ίσως πετύχει, αφού όμως θα έχει προηγηθεί προγραμματική συμφωνία τουλάχιστον σε 5-6 σημεία. Διαφορετικά θα έχουμε μια άλλη κυβέρνηση Ντ’ Αλέμα α λα ελληνικά με μικρό χρονικό ορίζοντα.

Τέταρτο σενάριο, συνεργασία Ν.Δ. και ΠΑ.ΣΟ.Κ. Εδώ κι αν προκύπτουν θέματα. Θα ανεχτεί ο κ. Μανώλης την σύμπραξη με τους πρασινοφρουρούς, όπως ονομάζει τα συνδικαλιστικά στελέχη του ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Μάλλον όχι. Στην Δικαιοσύνη και την Παιδεία ποια πλευρά ακριβώς της Ν.Δ. θα συμφωνήσει με το ΠΑ.ΣΟ.Κ.; Ως γνωστόν η φιλελεύθερη πτέρυγα της Νέας Δημοκρατίας έχει παραγκωνιστεί, ενώ δεν είναι καν σίγουρο ότι θα εκλεγεί με υψηλά ποσοστά στις διάφορες περιφέρειες όπου προωθούνται οι φίλα προσκείμενοι στο Σαμαρικό δόγμα. Οπότε; Πώς θα γίνει αυτός ο θεωρητικά, μέχρι πρότινος, μεγάλος συνασπισμός; Με αέρα κοπανιστό; Ας σοβαρευτούμε. Οι περιστάσεις είναι ακατάλληλες για αυτοσχεδιασμούς.

Με ‘κείνα και με τούτα, προς το παρόν, φως στο τούνελ, δεν βλέπουμε. Και αυτό,θα μας επιτρέψετε, είναι πιο ανησυχητικό από το αν θα οριστεί επίτροπος στο υπουργείο Οικονομικών να μας επιβλέπει.