Ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ

O καπιταλισμόςείναι ένα κοινωνικο-οικονομικό σύστημα το οποίο για να εδραιωθεί και να αναπαραχθεί έχει ανάγκη τους βλάκες, όπως τα μωρά το μητρικό γάλα, αν σκεφτούμε πως οι ίδιοι οι υποστηρικτές του, εδώ και αιώνες, βλέπουν τον καπιταλισμό ως το σύστημα εκείνο στο οποίο θα αυξάνεται η κερδοφορία του κεφαλαίο και ταυτόχρονα όλοι θα ζουν καλύτερα και πιο πλουσιοπάροχα. Για να πειστείς για την αλήθεια αυτής της υπόθεσης πρέπει να είσαι βλάκας. Και από αυτόν τον κανόνα δεν εξαιρούνται ακόμα και οι πιο διακεκριμένοι επιστήμονες.

Η βλακεία είναι τόσο απαραίτητη που ακόμα κι αν δεν υπάρχει πρέπει να την δημιουργήσει το ίδιο το σύστημα. Έτσι, η βλακεία εμφανίζεται από τη στιγμή της γέννησης του ανθρώπου. Τηρούνται οι απαραίτητες παραδόσεις, οι πιο ακίνδυνες για το σύστημα, όπως για παράδειγμα η πατριαρχία. Πρέπει το παιδί να πάρει το όνομα του πατέρα, να γίνει άντρας ή καλή νοικοκυρά. Στη συνέχεια, εκεί που το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται δυο-τρία πράγματα, η βλακεία μεταφέρεται στο παιχνίδι. Πάρε να ‘χεις σούπερ-ήρωες που σώζουν τον κόσμο και διαφυλάσσουν την ασφάλεια και την τάξη. Αργότερα η βλακεία μπαίνει θεσμικά στο μυαλό του ανθρώπου από το σχολείο: Πειθαρχία, πρόγραμμα, καλός και φιλήσυχος μαθητής με κοσμιοτάτη διαγωγή, μαθήματα που περιορίζουν την σκέψη ενός παιδιού αντί να τη διευρύνουν, πολλά, πάρα πολλά θρησκευτικά και προς θεού μην αρχίσεις να ρωτάς για πολιτικά γιατί εδώ αυτά απαγορεύονται.

Από δίπλα και η τηλεόραση και το διαδίκτυο. Η βλακεία σου επιτίθεται από παντού. Συνδυάζεται άψογα με την υποκουλτούρα, την ημιμάθεια ή την αμορφωσιά. Αν πάτε σε ένα παιδικό πάρτι σήμερα θα ακούσετε Παντελίδη, Πάολα και «Δεν σου κάνω τον Άγιο». Θα δείτε την ευχαρίστηση των παιδιών στα μάτια τους όταν ακούνε και τραγουδάνε αυτά τα τραγούδια. Παιδιά παραδομένα στην οικογενειακή παράδοση της βλακείας.

Για να τα βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά. Το σύστημα μας θέλει βλάκες. Και μας το δείχνει με κάθε τρόπο. Ακόμα και οι πιο σπουδαγμένοι δεν είναι τίποτα παραπάνω από εξειδικευμένοι βλάκες. Άνθρωποι οι οποίοι μπορούν να αναλύουν τις κινήσεις των χρηματιστηριακών δεικτών και να παίζουν στα δάχτυλά τους τα CDS αλλά δεν μπορούν να φτιάξουν καφέ ή να καταλάβουν ότι ο κόσμος που ζουν δεν είναι δείκτες αλλά άνθρωποι είναι η αντεστραμμένη εικόνα των ανθρώπων που ζουν στην εξαθλίωση αλλά δεν μπορούν να καταλάβουν ότι αυτοί που εμφανίζονται ως επίδοξοι σωτήρες τους είναι η αιτία της δικής τους εξαθλίωσης.

Δεν συνεχίζουμε άλλο. Έτσι κι αλλιώς η σκέψη μας έχασε τον ειρμό της