O ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΝΙΒΑΛΙΣΜΟΣ

Δεν έχουμε στοιχεία για διαπλοκή, μόνο ενδείξεις που απορρέουν από  τη στάση απέναντι σε διάφορα θέματα ( δευτερευόντως) και τα πρόσωπα (πρωτίστως) 

 Έτσι προσδιορίσαμε κατά κάποιον τρόπο  την έννοια του «σύγχρονου  κανιβαλισμού».

 Σε μια ούτως ή άλλως άδικη κοινωνία ,  οι «μικροί»   θέλουν  πλέον  να βλέπουν και τους άλλους «μικρούς»  ή να τους προσδώσουν τα χαρακτηριστικά των ανίκανων και «μικρών» . 

  Και κάνουν τα πάντα να τους κατεβάσουν στο ύψος τους.

Με οποιονδήποτε τρόπο. Με κάθε μέθοδο. Αλλά κυρίως με την λασπολογία.

 Άνθρωποι χωρίς κανένα δημόσιο λόγο και  μόνο κίνητρο (ευελπιστούμε)  τα απωθημένα τους, είναι έτοιμοι να κατασπαράξουν τις σάρκες του «επώνυμου» για να πουν αύριο «έφαγα κι εγώ από τη σάρκα αυτού».

  Άνθρωποι που ιδεολογικά ενστερνίζονται  την αντικοινωνικότητα  και έχοντας βιώσει την προσωπική αποτυχία, κάνουν την εχθρότητα όπλο.

 Καλλιεργούν ένα εσωτερικό και συνάμα βασανιστικό για τους ίδιους μίσος.

Δεν κοιμούνται τα βράδια.

 Για να εκτονωθούν, σοφίζονται πράγματα  και καταστάσεις.

Υπηρετούν και εξυπηρετούν

 Όλα αυτά ως βαλβίδα ασφαλείας του νου τους. Για να μη τρελαθούν εν τέλει.

 Αυτή είναι η πρώτη ύλη του «κανιβαλισμού».

Με ενδεχόμενο αποτέλεσμα, απλοί άνθρωποι, χωρίς σκέψη και δυνατότητα αναζήτησης, συντάσσονται μαζί τους.

Έτσι συντρέφονται άθελα  με τους «κανίβαλους» που κάθε μέρα χρειάζονται να  δημιουργήσουν ένα «πτώμα» ,  για να έχουν τροφή.  

 Επικίνδυνα τα πράγματα πλέον.  Μπορούμε άραγε να αντισταθούμε σε αυτό;