Τα παληκάρια

Ζουν στην τοπική κοινωνία  με έναν περίεργο τρόπο. Ως ένα είδος παρατηρητή και συνάμα του περιστασιακού κριτή. Δεν ενσωματώνουν τη ζωή τους στα δρώμενα. Κινούνται παράλληλα.  

Είναι απλό. Δεν μπορούν να πείσουν για τις ιδέες τους, ακριβώς γιατί η ιδεολογία τους δεν υπάρχει. Προτιμούν να συνοψίζουν την πολιτική τους σκέψη με συνθηματολογία του τύπου «όλα είναι μπάχαλο».

 Αποκρύπτουν τις θέσεις, τα σύμβολα και τις πρακτικές τους ακριβώς επειδή γνωρίζουν και οι ίδιοι πόσο αποκρουστικοί μπορούν να γίνουν, αν μπουν σε πρώτο πλάνο.

Πως αλήθεια τους να πείσεις τους απλούς ανθρώπους, όταν οι φορολογικές σου δηλώσεις των 10 τελευταίων χρόνων είναι συνολικού ύψους 210.000 Euro, ενώ σπίτι που κατασκεύασες στο ίδιο διάστημα κόστισε 400.000 Euro και η αγορά της επαγγελματικής σου στέγης άλλες 250.000 Euro;

Πως αλήθεια να πείσεις τους απλούς ανθρώπους, όταν εκμεταλευόμενος  το "όλα μπάχαλο" του συστήματος, ο ίδιος και η γυναίκα σου έχετε "τακτοποιηθεί";

Πως αλήθεια να πείσεις τους απλούς ανθρώπους, όταν πίσω από κάθε πολιτική σου θέση κρύβεται επιμελώς το προσωπικό συμφέρον και μόνο;

Όλοι αυτοί είναι δίπλα μας και έχουν "ονόματα". Είναι ο Νίκος, ο Θανάσης, ο Χρήστος, ο Βαγγέλης, ο Γιάννης κλπ.

Τελικά… κότες τα παλικάρια !